การใช้ภาษาที่เป็นรูปธรรมและเฉพาะเจาะจงมากกว่าคำศัพท์ที่คลุมเครือหรือเป็นนามธรรมเป็นสิ่งสำคัญในการเขียนวิทยานิพนธ์ที่มีประสิทธิภาพ วิทยานิพนธ์เป็นเอกสารที่เป็นทางการซึ่งนำเสนอข้อโต้แย้งหรือสมมติฐาน และสิ่งสำคัญคือต้องใช้ภาษาที่ชัดเจน แม่นยำ และง่ายสำหรับผู้อ่านที่จะเข้าใจ
วิธีหนึ่งในการทำเช่นนี้คือการใช้ภาษาที่ชัดเจนและเฉพาะเจาะจงมากกว่าคำที่คลุมเครือหรือเป็นนามธรรม ภาษารูปธรรมหมายถึงคำที่อธิบายสิ่งหรือปรากฏการณ์ที่สังเกตได้เฉพาะเจาะจง ในขณะที่ภาษานามธรรมหมายถึงคำที่อธิบายแนวคิดหรือแนวคิดที่ยากต่อการนิยามหรือสังเกต
ตัวอย่างเช่น พิจารณาสองประโยคต่อไปนี้:
คลุมเครือ: “การศึกษาพบว่าการรักษามีประสิทธิภาพในการลดอาการ”
รูปธรรม: “การศึกษาพบว่าการรักษาช่วยลดความถี่และความรุนแรงของอาการลงได้อย่างมากใน 85% ของผู้เข้าร่วม”
ในประโยคแรก คำว่า “ประสิทธิผล” นั้นคลุมเครือและเป็นนามธรรม ในขณะที่ประโยคที่สอง อธิบายผลลัพธ์เฉพาะของการรักษาโดยใช้ภาษาที่เป็นรูปธรรม ประโยคที่สองมีความชัดเจนและให้ข้อมูลมากกว่า เนื่องจากให้รายละเอียดเฉพาะเกี่ยวกับผลลัพธ์ของการรักษา
การใช้ภาษาที่เป็นรูปธรรมและเฉพาะเจาะจงมีความสำคัญอย่างยิ่งในการทำวิทยานิพนธ์ เนื่องจากช่วยให้ข้อโต้แย้งน่าเชื่อถือและโน้มน้าวใจได้มากขึ้น ด้วยการให้ตัวอย่างและรายละเอียดที่เฉพาะเจาะจง ผู้เขียนสามารถช่วยให้ผู้อ่านเข้าใจและประเมินข้อโต้แย้งได้ดียิ่งขึ้น
นอกเหนือจากการใช้ภาษาที่เป็นรูปธรรมแล้ว สิ่งสำคัญคือต้องใช้ภาษาเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับการโต้แย้งที่กำลังทำอยู่ ตัวอย่างเช่น แทนที่จะใช้คำศัพท์ทั่วไปอย่าง “ผู้คน” หรือ “สังคม” มักจะมีประสิทธิภาพมากกว่าหากใช้คำศัพท์เฉพาะที่อ้างถึงกลุ่มหรือบริบทเฉพาะ
โดยรวมแล้ว การใช้ภาษาที่เป็นรูปธรรมและเฉพาะเจาะจงมากกว่าคำศัพท์ที่คลุมเครือหรือเป็นนามธรรมเป็นสิ่งสำคัญในการเขียนวิทยานิพนธ์ที่มีประสิทธิภาพ การให้ตัวอย่างและรายละเอียดที่เฉพาะเจาะจง และการใช้ภาษาเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับข้อโต้แย้ง ผู้เขียนสามารถช่วยให้ผู้อ่านเข้าใจและประเมินข้อโต้แย้งได้ดีขึ้น และสามารถสร้างข้อความที่น่าเชื่อถือและโน้มน้าวใจได้มากขึ้น ดังนั้นจึงเป็นเรื่องสำคัญมากที่จะต้องใส่ใจกับภาษาที่ใช้ในขณะที่เขียนวิทยานิพนธ์
